ვანო ჩხიკვაძე

***

ოდესღაც გწერდი:

"ველი გაზაფხულს!.."

მაგრამ, ძვირფასო, ასეთს კი არა -

ნათიბის სუნმა ვეღარ დამათრო,

ვერც გაზაფხულის ზეცამ, კრიალამ.

ვერ გავიგონე წვეთის სიმღერა,

ვერ დავისუსხე წვიმის შოლტებით,

მიდის ცხოვრება და მიიმღვრევა

დროის გულცივი ქარაშოტებით.

მე ხომ ბავშვურად კვლავ მიმაქროლებს

სიზმრები - ცრემლით შემოვერცხლილი

და ხელისგულზე შენი ამბორი

დევს, დაჭორფლილი ჩიტის კვერცხივით.

თავსხმა წვიმაში, უკანასკნელი,

ცვდება მინდვრებზე მზის ხავერდები,

დახურულია ზეცის სარკმელი

და შემოდგომის კართან ვბერდები.

ჩემს სიყვარულსაც გზა შეუმოკლეს,

ჭკნება ოცნებაც და ნაფიქრალიც.

მინდვრის ყვავილო, ისე ნუ მომკლავ -

შენი სახელი მაინც მითხარი