უცნაური დილა გათენდა.ცა მოღრუბლული და მოწყენილი იყო. დილით ძალიან ადრე გავიღვიძე.დღეს სკოლაში მივდივარ თუმცა დიდად არ მიხარია რადგან ვიცი არავის გაუხარდება ჩემი ნახვა.მე 144 სკოლაში ვსწავლობ დიდი არაფერია ბევრი სკოლა ჯობია მაგრამ რას ვიზავ. ჩემი პატარა და ანიც ემზადება 6კლასში გადავიდა  და თავი უკვე დიდი გოგო ჰგონია. მგონი ჯობია მეც გავემზადო.

ჩემი სკოლა სადღაც მიყრუებულ ადგილასაა საცაა დაინგრევა,სასაფლაოს უფრო ჰგავს  ვიდრე სკოლას. მაგრამ რაღაც მაინც შეუცვლიათ „დაცვა"  ვიღაც ბებრუხანა კაცია ესე 60 წლის იქნება. შესასვლელთან ჩემი კლასელი თაკო შემხვდა დიდი ხანია არ მინახავს

თაკო–იცი? ჩვენი კლასი მეორე სართულზე გადაიტანეს

ავთო–ეს სკოლაც სულ 2 სართული არაა?

თაკო–იცინის

კლასის კარები შევაღე თუ არა სულ 10 ბავში დამხვდა. დამრიგებელიც თავის დანგრეულ მაგიდასთან იყო. ჩვენი სკოლა ალბათ ყველაზე ჩამორჩენილი სკოლაა თბილისში.მთავარი ისაა რომ კლასის ყველაზე ცუდი ბიჭი ჯერ არ  მოსულა იმედი მაქვს არც მოვა, სწორედ ამის ფიქრში ვიყავი როცა კარი ფეხით შემოაღო „ხიფათამ" ჩვენმა დამრიგებელმა ანანო კანდელაკმა საყვედური უთხრა მაგრამ მან ყურადღება არც მიაქცია კევის ღლაჭუნით სკამზე დაჯდა  და ფეხები მაგიდაზე ჩამოალაგა. ცივმა ოფლმა დამასხა  გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა.

სანამ ქართულის გაკვეთილი დაიწყებოდა მანამდე „ხიფათამ  მასწავლებლის სკამზე წებო დაასხა.მე მშვენივრად დავინახე ყველაფერი 11 კლასის 1 ზარიც დაირეკა თუ არა ქართულის მასწავლებელი ჟულიეტა ჯალარონია როგორც ყოველთვის წელსაც გამოპრანჭულმა შემოაღო კლასის კარები „ხიფათა" ეშმაკურად აცეცებდა თვალებს. „ოპაა" ჩენი ჯულიეტა დაჯდა დაჯდა სკამზე და სიის ამოკითხვა დაიწყო  სულ 17 ბავშვი ვართ სიაში.მაგრამ დღეს მარტო 13–ია. არები ჩამოწერა და ადგომას ცდილობდა მაშინვე მთელმა კლასმა სიცილი დაიწყო  ეს ამბავი ჯულიეტამ მაშინვე დირექტორს შეატყობინა.მთელმა სამასწავლებლომ თავისებური გამოძიება დაიწყო. ბოლოს იმ ზომამდე მივიდნენ, რომ ჩანთების ჩხრეკვაც დაიწყეს ჩემთანაც მოვიდნენ მე ამაყად მივაწოდე ჩანთა და ურადღება არც მივაქციეამ დროს დირექტორმა წამოძახა აი ის ტუტუცი ავთო შარაშენიძე ამან დაასხა წებო მასწავლებლის სკამზე და ჩემი ჩანთიდან წებოს ყუთი ამოიღო. მაშინვე მივხვდი ყველაფერს და  „ხიფათას" გავხედე. მან ჟარგოუნულად მანიშნა თუ ჩავუშვებდი ცუდ დღეში ჩავვარდებოდი. ამიტომ ყველაფერი მე დავიბრალე.იმ დღეს 1 ოქმიც დამიწერეს. სკოლიდან სახლამდე სანამ მივიდოსი გზაში სულ იმას ვფიქრობ როგორ მოახერხა და ასე მალულად როგორ ჩამიდო ჩანთაში წებო  ისე  რომ  მე  ვერაფერი შევამჩნიე მეთქი. სახლში რომ  მივედი არავინ დამხვდა არც დედა არც მამა და არც  ჩემი პატარა და. ცოტა რამ შევჭამე და ტელევიზორს ვუყურებდი.

ამ დროს ტელეფონმა დარეკა ყურმილი ავიღე და დედაჩემმა საზარელი ამბავი მაცნობა „ბებია გარდაიცვალა" სიმართლე გითხრათ გული დიდად არ მტკენია რადგან ბებიასთან ახლო ურთიერთობა არ მქონდა. რომ დავასაფლავეთ დედაჩემმა და მამაჩემმა მითხრეს, რომ ბებიამ ანდერძი დამიტოვა სადაც თავის სახლს ისანში მე მიტოვებს. ამ ამბავმა ძალიან გამახარა. როგორც იქნა შემეძლება მართო ცხოვრება ამ სკოლიდან თავის დახწევა. იმ დამპალ ხიფათს მოვშორდები ისეთი მშვენიერი იქნება ცხოვრება. მარტო როცა მომინდება რასაც მინდა იმას გავაკეთებ. მსოფლიოში ალბათ მე ვარ ყველაზე ბედნიერი. ხვალვე გადავალ ისანში თან ბებიაც მეტროსთან ახლოს ცხოვობს ნავთლუღის ქუჩაზე. მშვენიერი საცხოვრებელია ჩემნაირი მარტოსულისთვის.